این بار نابرابری در مالکیت مسکن

یکی از اهداف دولت افزایش نرخ مالک‌نشینی بین خانوارهایی است که اصطلاحا کم‌درآمد محسوب می‌شوند و در دهک‌های درآمدی 1 تا 4 قرار دارند. در واقع تغییرات سهم دهک‌های درآمدی از مالک‌نشینی و اجاره‌نشینی در یک دوره زمانی نشان‌دهنده خروجی سیاست‌های اجرایی دولت است.

با این نگاه، نرخ مالک‌نشینی در سال 1401 نسبت به سال 1396 در دهک‌های بالایی افزایش بیش‌تری داشته است.
در مورد اجازه نشینی این موضوع برعکس است. در سال 1401 نسبت به سال 1396 نرخ اجاره‌نشینی در دهک‌های پایین افزایش و در دهک‌های بالایی کاهش پیدا کرده است.

این نابرابری در مالکیت مسکن ناشی از دو نابرابری دیگر است: نابرابری در درآمد و ثروت و نابرابری در دسترسی به تسهیلات بانکی.

نابرابری در مالکیت مسکن در ایران تا به حال روند افزایشی داشته است. یکی از سیاست‌گذاری‌های دولت برای کاهش این نابرابری، اجرای طرح‌های ملی مسکن مثل مسکن مهر و نهضت ملی مسکن بوده است. که البته این طرح‌ها چندان دست دهک‌های درآمدی پایین را نگرفته و به دلایلی مثل آورده مالی بالا و اقساط بالای وام خرید مسکن در اکثر موارد معطوف به دهک‌های درآمدی 1 تا 4 نبوده ‎اند!